Leven onder de Spaanse zon

Het zal wel aan het algoritme liggen van mijn digitaal browsen over alles wat ik over Spanje wil weten, het brengt mij ongevraagd op plekken op het internet waar Nederlanders hun ongenoegen tonen over de beperkte ruimte die ze hebben in Nederland en dat twee jaar geleden een massale uittocht op gang kwam. Mensen emigreerden naar Spanje om hun geluk te zoeken, de rust te vinden of een ander levenspad te volgen. De meesten pakten hun koffers omdat ze het zat zijn. Nederland zit al jaren met een pingpongend kabinet, dat de huizenprijzen omhoog jaagt, 'gelukzoekers' niet meer van ware asielzoekers kan onderscheiden en de eigen bevolking belast met nog hogere belastingen, terwijl dat geld niet naar betere zorg gaat, maar naar defensie. Burgers zijn het vertrouwen kwijtgeraakt en weten niet meer wat ze aan hun zogenaamde leiders hebben. Ik snap dus heel goed dat je dan, als je de middelen hebt, veel liever je biezen pakt en de stap naar het buitenland zet. En Spanje is een prachtig groot land om te landen. Het weer is 360 dagen van het jaar goed, de mensen zijn vriendelijk en er zijn nog voldoende mogelijkheden om te ondernemen als je nog geen pensionado bent. Nederlanders met een pensioen vinden hun vrijheid en rust aan de Middellandse Zee, zijn hier een stuk energieker door het gezonde microklimaat en stimuleren op hun manier de Spaanse economie. Als ondernemer zeg ik niet dat ondernemen hier gemakkelijker is dan in Nederland, maar je krijgt wel de ruimte om nieuwe uitdagingen aan te gaan. Door deze enorme vrijheid van bewegen, houd je je vanzelf wel aan de regels zodat je het maximale eruit kunt halen. Het is voor ons allang duidelijk dat je hier alles doet met een diep respect voor mens, dier, natuur én cultuur. We werken hard, hebben vooral goede business door de toeristen en buitenlanders met een (tweede) huis aan de Costa, maar hebben diep respect voor de tradities van onze naasten. Op het platteland met een authentieke kern, waar we ook Belgische en Nederlandse vrienden hebben gemaakt, hebben we goed contact met de Spaanse (Valenciaanse) inwoners én vele andere nationaliteiten in onze gemeente, zoals (hardwerkende!) Noord-Afrikanen, Colombianen en Roemenen. Iedereen heeft hier de ruimte om te werken of te ondernemen. Dat was onze droom toen we hier landden. We wilden niet op een kluitje wonen in urbanisaties met mede-Nederlanders, maar op het platteland waar we met de buren Spaans kunnen praten of in ieder geval de meest belangrijke zaken in het Spaans met elkaar kunnen delen. We wisselen nu groente en fruit met elkaar uit en bij een fiësta komt er altijd iets lekkers over het hek; we leven met respect voor ieders cultuur een mooi leven. We leerden een krachtig volk én haar tradities kennen, dat niet gecharmeerd is van buitenlanders die alleen met een dikke portemonnee zwaaien om grote projecten uit de grond te stampen. Heb je geen oog voor de Spaanse cultuur en voor de inwoners met hun normen en waarden, dan blijf je altijd die buitenstaander met het grote geld en maak je hier geen echte vrienden.